***1
جنون یا شیزوفرنی یا اسکیزوفرنی
نوعی خاص از اختلالات عصبی است که در آن احساس فرد مشکلی ندارد ولی تفکرش شدیدا آشفته است
علائم :عصبانیت، پرخاشگری، توهم، اختلالات فکری ورفتاری، خود بزرگ بینی ، خیره شدن و بی حرکتی
علت این بیماری افزایش میزان دوپامین در مسیرهای مزولیمبیک و مزوفرونتال می باشد
بنابراین داروهای این بیماری همگی آنتاگونیست های رقابتی دوپامین می باشند
داروهای نسل قدیم :
Phenothiazines : Chlorpromazine , Thioridazine , Perphenazine
Trifluoprazine , Fluphenazine Haloperidol
داروهای نسل جدید : ( اثربخشی بیشتر و عوارض کمتری دارند )
Olanzapine , Clozapine , Pimozide , Risperidone
این داروها علاوه بر درمان جنون جهت درمان حملات بیماری مانی نیز استفاده می شوند
فنوتیازینها بجز تیوریدازین دارای اثر ضد تهوع نیز می باشند
داروی کلر پرومازین جهت درمان سکسکه مقاوم بکار می رود
داروی پرومتازین از لحاظ ساختمان شیمیایی جزء فنوتیازینها می باشد ولی اثر ضد جنون ندارد
***2
عوارض :
1) عوارض محیطی :
عوارض آنتی کولینرژیکی این داروها در سالمندان مشکل ساز می باشد
مهار آدرنرژیکی این داروها سبب افت فشار خون و برادی کاردی و بلوک قلبی نیز می شود
این داروها سبب افزایش خوردن در بیمار شده که باعث افزایش وزن نیز می گردد
حساسیت به نور و ایجاد لکه های تیره در پوست با این داروها خصوصا پرفنازین مشهود است
2) عوارض مرکزی :
الف ) آکاتزی : تمایل به حرکت مداوم در بیمار
ب) دیستونی حاد:اسپاسم های نابجا درگردن وزبان که باعث حرکات عجیب سروصحبت نیمه جویده می گردد
ج ) عوارض خارج هرمی : بصورت علائم بیماری پارکینسون ( لرزش ، کندی و سختی در حرکات ارادی )
3) عوارض هورمونی :
این داروها سبب افزایش ترشح پرولاکتین شده بنابراین سبب کاهش میل جنسی و ژنیکومایستی در مردان
و گالاکتوره و آمنوره در زنان می گردند
داروی کلوزاپین دارای سمیت خونی کشنده بوده و هر 6 ماه یک بار باید میزان گلوبولهای سفید بررسی شود
بیماری مانی :
فعالیت اجتماعی زیاد ، کاهش خواب ، خود بزرگ بینی ، تغییرات اشتها ، عصبانیت و تحریک پذیری
چنانچه بیمار دچار حمله مانی شود علائم آن بشکل بیماری جنون تظاهر می یابد
در هنگام حمله از داروهای ضد جنون و پس از آن از لیتیوم جهت تثبیت وضعیت فرد استفاده می نمایند
این دارو برای تاثیر 2 هفته زمان نیاز دارد (عوارض: احتباس آب و نمک ، افزایش فشار خون و لرزش )