***2
گرایش رضاشاه به آلمان نازی
در سال بعد از جنگ جهانی اول سیاست انگلستان و فرانسه نسبت به آلمان تغییر کرد. زیرا آنها از جانب کمونیست احساس خطر میکردند. بنابراین انگلیس تقویت آلمان تحت رهبری هیتلر را برای مقابله با شوروی مناسب میدانستند. دولت انگلیس به حکومت رضاشاه اجازهی مناسبات سیاسی و اقتصادی با آلمان را داد و رضاشاه روابط تجاری با آلمان را گسترش داد و صدها کارشناس آلمانی در ایران مشغول کار شدند.
***3
اشغال ایران
در سوم شهریور 1320 سفیران انگلستان و شوروی طی یادداشتهای جداگانهای که تسلیم دولت ایران کردند، اعلام نمودند سیاست مبهم ایران و اخراج نکردن آلمانیها باعث شده است تا ارتشهای شوروی و انگلستان وارد خاک ایران شوند. اشغال ایران در واقع بهانهای بود تا نیروهای متفقین از طریق راهآهن به شوروی کمکهای نظامی ارسال کنند و شمال و جنوب ایران توسط متفقین اشغال شد.
برکناری و تبعید رضاشاه
ارتش نوین رضاشاه با تعداد 120 هزار نفر و تجهیزات جنگی تنها 6 روز در برابر نیروهای متفقین مقاومت کرد. رضاشاه که توسط انگلیسیها به قدرت رسیده بود برکنار و به جزیرهی موریس در اقیانوس هند تبعید شد.
***4
کارنامهی حکومت رضاشاه
1- صنعت کشاورزی و دامداری
الف) در زمینهی کشاورزی تأسیس دانشکدهی کشاورزی از طرفی طرح وارد کردن ماشینآلات کشاورزی و اهمیت دادن به نظامیگری و اختصاص 40 درصد از کل بودجهی کشور به توسعهی نظامی باعث شد کشاورزی و صنعت رشد و توسعهی اقتصادی نداشته باشد.
تصرف زمینهای مرغوب شمال و رعایت نکردن حقوق دهقانان و کشاورزان باعث کاهش انگیزهی کشاورزان گردید.
ب) صنعت: روابط ایران و آلمان باعث تأسیس کارخانه در ایران شد. اما مشکل اصلی وابستگی شدید به فناوری و نیروی انسانی ماهر خارجی و وارد شدن ماشینآلات صنعتی به ایران است که فکر ساخت و اختراع را از بین برد و این کشور را به یک مصرفکننده محصولات خارجی تبدیل کرد.
ج) دامداری: سیاست اسکان عشایر جهت مهار کردن قدرت سیاسی و نظامی عشایر باعث تخریب دامداری سنتی گردید بدون این که دامداری صنعتی جایگزین آن شود.
***5
2- شبکهی راهها و راه آهن
هدف اصلی از ایجاد راه: حرکت نیروهای نظامی به قصد سرکوب شورشها ولی ایجاد راه موجب سریعتر شده حمل و نقل کالاها گردید.احداث راه آهن: برای جلب رضایت انگلیسیها و تأمین مقاصد نظامی صورت گرفت. این راهآهن بندر ترکمن را به بندر امام خمینی وصل میکرد.هدف نظامی انگلیس این بود که در صورت پیشروی شوروی، به وسیله خط راهآهن، نیروهای خود را از جنوب به شمال ایران انتقال دهد. این راهآهن از شهرهای بزرگ و مهم عبور نمیکرد.