***4
مقدمه:
میگوی وانامی (Litopenaeus vannamei) یکی از مهمترین گونه های پرورشی میگو می‌باشد پراکنش جغرافیایی آن به صورت بومی در آبهای اقیانوس آرام و سواحل مکزیک ، آمریکای جنوبی و مرکزی است ناحیه‌ای که درجه حرارت آب اقیانوس در تمام طول سال بالاتر از 20 درجه سانتیگراد می‌باشد (ویبان و سویینی ،1991).
نسبت به شوریهای مختلف تحمل خوبی داشته و رشد بالایی نیز دارد. در مقابل بیماریهای ویروسی مانند IHHN و دیگر پاتوژنها مقاومت بالایی دارد (Addison et al., 2004).
گرانترین بخش غذا پروتئین آن می‌باشد که سطوح بالای پروتئین حیوانی بر بازده اقتصادی تولید تاثیر تعین کننده دارد (Kucharski and Da silva‚ 1999). براساس بررسیهای انجام شده میزان پروتئین مورد نیاز برای میگوی ژاپنیPenaeus japonicusحدود60-55 درصد(Fernandes and Achuthankutty ,1997) برای میگوی Penaeus monodon حدود 35 درصد می‌باشد (Millamema et al.‚1998) اما منابع مختلف بالاتر بودن سهم پروتئین گیاهی در جیره‌ی میگوی وانامی و به طور کلی پائین بودن میزان پروتئین کل (حدود 38 – 20 درصد) را نقطه قوت توسعه تکثیر و پرورش این گونه مطرح نموده‌اند (Thomas et al., 2003) .
میگوی وانامی به مرور به دلیل هزینه‌ی پائین غذایی و سازگاری بالا جایگزین سایر گونه‌های پرورشی در جهان گردید(ویبان و سویینی،1991).
***5
در سال 2004 میزان پرورش این میگو 221433 تن بوده است، در حالی که در سال 2001، پرورش آن 145316 تن بوده است (FAO‚2005 ) از دلایل اصلی در ترجیح اینگونه به سایر گونه‌ها برای پرورش می‌توان عوامل زیر را بیان نمود:
1-در بیشتر بازارهای ایالات متحده بر دیگر انواع ترجیح داده می‌شد.
2-نسبت به دیگر گونه‌ها در مقابل برخی بیماریها مقاومتراست.
3-در شرایط پرورشی یکی از سریع الرشدترین انواع میگوهاست.
4-تغییرات احتمالی شرایط زیست محیطی را بهتر تحمل می‌کند.
- پروتئین کمتری در جیره نسبت به بسیاری ازمیگوهای پرورشی نیاز دارد
در این پروژه به بررسی اهداف زیر پرداخته شد.
الف)به دست آوردن سطح مطلوب پروتئین مورد نیاز میگوی وانامی در دوره رشد.
ب)بررسی اثر پروتئین بر شرایط اسمزی همولنف با توجه به شوری های مختلف.
)بررسی اثر شوری های مختلف آب و پروتئین های مختلف جیره بر بقاء و رشد اقتصادی میگو.
***6
مرورى بر مطالعات انجام شده
درسال1983 Hung‚ نشان داد که میزان رشد L.vannamei در شوری 20 در هزار بیشتر از سایر شوریها(5،40،35،30،25،15،10و45 گرم در هزار) است و در شوری 5 و 45 گرم در هزار میزان رشد بسیار پائین می‌باشد،نتایج این تحقیق با یافته های Bartlett وهمکاران (1990)مطابقت داشته است.نتایج تحقیق اخیر نیز نشان داد که رشد در شوریهای 30 تا 45 در هزار کاهش می‌یابد.
nدرسال1986 Dall و Smith نشان دادند که در میگوها بخش قابل ملاحظه‌ای از پروتئین جیره باید صرف متابولیسم شود. میگوها از پروتئین به عنوان منبع انرژی هم در زمان گرسنگی و هم در زمان تغذیه استفاده می‌کنند.
n Marangos و همکاران (1989) رشد بالای میگوهایی تغذیه با جیره حاوی کربوهیدرات پائین (1درصد)و پروتئین بالا(40درصد) را ناشی از استفاده از اسید آمینه‌های ایجادشده توسط غذا به عنوان تغییر دهنده‌های اسمزی، که اسید آمینه‌های ماهیچه را کاهش داده و رشد را ارتقا می‌بخشد می دانند. در چنین شرایطی کاهش وزن ماهیچه‌ای در میگو در اثر تغییر شوری ممکن است به واسطه افزایش سطح پروتئین جیره جبران شود. در مطالعات انجام گرفته محتوی پروتئین همولنف مستقل از میزان شوری بوده و توسط سطح پروتئین جیره کنترل می‌شده است. سطوح بالای پروتئین همولنف در میگوهای تغذیه شده با جیره‌های حاوی 50 درصد پروتئین نیز اندازه‌گیری شد.
درسالLim and Persyn, 1989 گزارش نمودند که پروتئین اضافی به عنوان یک منبع انرژی توسط میگو صرف سوخت و ساز می‌شود و نیتروژن به صورت آمونیاک دفع می‌شود.