***3
چکیده
آسیب ها و جراحات ورزشی پیشبینی شده به میزان 17 میلیون مورد در سال رخ می دهند و از هر 10 ورزشکار 8 نفر در طی دبیرستان و دانشکده آسیب دیده اند. ورزشکاران آسیب دیده ممکن است فشار، تنهایی، ترس، شوک و... را تجربه کنند. همچنین ورزشکار در جستجوی سرمربیان و کمک مربیان، مربیان و هم تیمی ها، خانواده و دوستان برای حمایت اجتماعی در طی یک آسیب دیدگی هستند. در این مبحث حالت و چگونگی اطمینان ورزشی، پژوهش حمایت اجتماعی و ارزیابی بینش ورزشی هم مورد ارزیابی قرار گرفت. در این پژوهش به بررسی دو مورد ورزشکار مرد آسیب دیده دانشکده فوتبال و بیسبال با جراحت های شدید پرداخته شد.
***4
هیچیک از شرکت کنندگان از بازگشت به بازی واهمه و ترسی نداشتند.
مدل ترکیبی واکنش روانشناسی در برابر آسیب ورزشی و فرایند توانبخشی سه بازتاب و عکس العمل روانی را ذکر کرد: ارزیابی ها و برآوردهای شناختی، عکس لاعمل های عاطفی و رفتاری.
در این مدل ارزیابی های شناختی تصور می شوند که بر واکنش های رفتاری و عاطفی در برابر آسیب ورزشی تأثیر می گذارند.
به هرحال تأثیرات جراحت بر اعتماد به نفس، خود ارزشی (عزت نفس)، خود اطمینانی (خودباوری) و خودکار آمدی هنوز ناشناخته است. رشته پزشکی در این زمینه بیشترین تأثیر را بر فرایند روانشناسی جراحت ورزشی دارد.
***5
پنج عامل ورزشی بطور تجربی (آزمایشی) در جلوگیری از آسیب و یا بهبود جسمانی در تحقیقات نقش اساسی دارند که عبارتند از: پایه ریزی اهداف، آموزش مهارتهای روانی، آموزش یا آگاهی یافتن، خود صحبت کردن و حمایت و پشتیبانی اجتماعی. تصور ورزشی هم یک تمرین روانی در طی ترمیم جراحت جهت مقابله با درد، افزایش سرعت بهبودی، افزایش نگرش مثبت، جلوگیری از کاهش مهارتهای جسمانی و کاهش نگرانی و اضطراب مربوط به حالت و جراحت مجدد مورد استفاده قرار می گیرد.
***6
در این زمینه (تصور ورزشی) تحقیقات گسترده ای توسط بسیاری از محققان صورت گرفته از جمله فلینت (1998) توصیه کرد که ورزشکار باید قادر به باقی ماندن در کنار بقیه تیم در طی تمرین و توانبخشی باشد چون این امر به وی کمک می کند تا احساس ارزش و حمایت کند.
هدف از این بررسی آن بود که ارزیابی کند چگونه یک برنامه تمرین روانی که شامل استراحت (آرامش) و تصور و بینش روانی است می تواند به فرایند بهبودی پس از جراحت کمک است.
***7
در این زمینه (تصور ورزشی) تحقیقات گسترده ای توسط بسیاری از محققان صورت گرفته از جمله فلینت (1998) توصیه کرد که ورزشکار باید قادر به باقی ماندن در کنار بقیه تیم در طی تمرین و توانبخشی باشد چون این امر به وی کمک می کند تا احساس ارزش و حمایت کند.
هدف از این بررسی آن بود که ارزیابی کند چگونه یک برنامه تمرین روانی که شامل استراحت (آرامش) و تصور و بینش روانی است می تواند به فرایند بهبودی پس از جراحت کمک است.